blog-woman

Al tientallen jaren leven we in onze westerse samenleving volgens de principes van vooruitgang en maakbaarheid.

Ondertussen durven we enigszins te erkennen dat de maakbaarheid ook zekere grenzen kent. Ik bemerk dit bewustzijn ook steeds vaker in de mediation die ik doe. Of het nu gaat om een arbeidsgeschil, echtscheiding, ouderschap en omgang in een nieuw samengesteld gezin: we zullen de naakte werkelijkheid onder ogen moeten zien. De werkelijkheid van aangename en onaangename aspecten, mogelijkheden en onmogelijkheden. Hoe vaak lopen wij onszelf niet voorbij in de hoop alsnog datgene voor elkaar te krijgen wat niet (meer) binnen onze invloedsfeer ligt of blijven we bevechten wat er niet had mogen zijn. Een dikke ‘nee’ houdt ons paradoxaal genoeg juist op de plek waar we van weg willen en bemoeilijkt elke groei en ontwikkeling. Hoe vaak zeggen we of horen we niet ‘Had ik het maar anders aangepakt?’ en ‘Als hij / zij nou maar eens…!’

Dit helpt niet. Wat je verder brengt is verzoenen met wat er is, aanvaarden van de imperfectie, ‘ja’ zeggen tegen de veelzijdige werkelijkheid van onszelf, de ander en de wereld. De moed hebben te accepteren dat we geen heiligen kunnen worden – en de ander ook niet. Verzoening is dan een houding en niet de uitkomst van een handeling of actie van iemand. Wat een opluchting; verzoenen kunnen we zelf, daar hebben we een ander niet voor nodig!

En wat fijn dat zo’n houding kan ontstaan binnen de context van mediation, waarin eenieder er mag zijn met zijn eigen kwetsbaarheid en moeite en daarin met compassie wordt geholpen.